تعیین نقش میانجی‌گری امید به آینده در رابطه بین سلامت روان و جامعه‌پذیری دانشگاهی؛ موردمطالعه، دانشجویان دانشگاه‌های ایلام

جامعه‌‌پذیری دانشگاهی از مفاهیمی است که می‌‌توان آن را مهم‌ترین اهداف دوران دانشجویی و حضور در دانشگاه دانست. این متغیرها همواره متأثر از چند عوامل از جمله سلامت روان است. بررسی‌‌ها نشان داده است که این دو متغیر می‌‌توانند با امید به آینده رابطه داشته باشند. هدف این مقاله، تعیین نقش میانجی‌‌گری امید به آینده در رابطه بین سلامت روان و جامعه‌‌پذیری دانشگاهی است. از روش پیمایشی‌ـ‌تبیینی  و از نوع مدل‌‌یابی معادلات ساختاری استفاده شده است. جامعهٔ آماری تحقیق 9132 نفر است که کلیهٔ دانشجویان مشغول به تحصیل در دانشگاه‌‌های ملّی، پیام‌نور و دانشگاه آزاد اسلامی ایلام در سال تحصیلی 98-1397 را شامل می‌شود. اندازهٔ نمونه با استفاده از فرمول نمونه‌‌گیری کوکران و به روش نمونه‌‌گیری تصادفی طبقه‌‌ای تعیین شد. ابزار مورداستفاده در این پژوهش پرسشنامه‌‌های محقق‌ساخته است. پرسشنامه جامعه‌‌پذیری در قالب 5 بعد و‌‌61 گویه، سلامت روان با 11 گویه و امید به آینده با 6 گویه است. روایی صوری و محتوایی آن با نظرخواهی از اساتید راهنما و مشاور، و پایایی آن با استفاده از آلفای کرونباخ به‌دست آمد. یافته‌‌های پژوهش نشان داده است که سلامت روان با جامعه‌پذیری دانشگاه رابطهٔ معنادار داشته است. همچنین امید به آینده با سلامت روان و جامعه‌پذیری دانشگاهی رابطهٔ معنادار داشته است. نقش میانجی امید به آینده در رابطه بین متغیر مستقل و وابسته نیز معنادار بوده است. می‌‌توان نتیجه گرفت که برخورداری از امید به آینده در بین دانشجویان می‌تواند با تقویت نقش سلامت روان، منجر به جامعه‌پذیری بیشتر در بین دانشجویان گردد.